آنهایی که مال خود را در راه خدا انفاق می کنند مانند دانه می ماند، که از همین دانه هفت خوشه می روید و در این هفت خوشه صد دانه نهفته است، که در کل از یک دانه هفتصد دانه برداشت می شود. خدا هم از این مقدار نیز بر هرکه بخواهد می افزاید که خداوند را رحمت بی مُنتها است و به همه چیز احاطۀ کامل دارد؛ این مثال در مورد ما انسانها اینگونه است، که هر چقدر انفاق در راه خدا کنیم خداوند نیز چندین برابرش را به ما خواهد داد.

         آنهایی که مال خود را انفاق می کنند، و در پی آن انفاق به مستحقّان منتی نگذارند و اذیت و آزاری هم نکنند، آنها را خدا پاداش نیکو خواهد داد. و آنها نباید از هیچ اتفاقی بیمناک و ترسان باشند که خداوند نگهدار آنان خواهد بود؛ که این کارشان باعث می شود، هرگز در دنیا و عقبی اندوهناک نباشند.

         آنان که به زبان خوش و طلب آمرزش‌ فقیر سائل را رد کردند، بهتر است تا آنکه صدقه دهند و اگر هم آن فقیر را آزاری دهند، در هر صورت خداوند از خلق خود یعنی ما انسانها بی نیاز است و بر ما و شما بسیار بردبار است.

        ما نباید صدقات خود را به سبب منّت و آزار تباه سازیم که هر کس این کار را انجام دهد مانند آن کسی است که مال خود را از روی ریا انفاق کند و ایمان به خدا و روز قیامت نیاورد؛ که چنین فرد ریاکاری مثل دانه ای است که به روی سنگی سخت افتاده و با باد و باران تندی، غبار آن دانه را نیز میشویَد که آن دانه، دیگر حاصلی از خود نمی تواند بوجود بیاورد؛ که خدا راه سعادت را به گروه کافران و ظالمان را نشان نمی دهد.

       مَثل آن کسانی که مالشان را در راه خوشنودی خدا انفاق می کنند و با کمال اطمینان خاطر، دل و امید به لطف خدا دارند،       به مانند دانه ای هستند که در زمین شایسته و حاصلخیزی بریزند و بر آن باران زیاد و به موقعی ببارد، و ثمره و حاصل دو چندان که منتظر آن هستند، بدهد؛ و اگر باران بسیار نبارد و یا اندک اندک ببارد باز هم، به ثمره خواهد رسید؛ که خداوند مهربان ما، بکار نیکان بصیر و آگاه است.

        آیا می خواهید که به یکی از شما باغی که در آن از درختانِ خرما و انگور که زیر درختانش جوی های روان حاصل است و دارای هرگونه میوه نیز است، برسد؟! که به ناگاه و به یک لحظه، ضعف و پیری به شما فرا می رسد که هیچ کاری هم برای شما یا شخصی دیگر که دارای این باغ است، نتوان کرد و فرزندانش هم خرد و ناتوان باشند؛ در باغ او بادی آتش بار، بیاید و همه درختان و کلّ آن باغ را بسوزاند؛ به حال کسی شبیه است که انفاق به ریا و یا به منّت دهد و آن طرف را اذیت کند، به همچنین روزی گرفتار خواهد شد.

      ما و شما باید به امر خدای خود، از بهترین چیزی که در زندگی نسیبمان شده است انفاق کنیم؛ حالا چه در کسب و تجارت و چه در آنچه در زمین رویانیدیم و پرورش دادیم؛ هرگز نباید چیزهای بد و بی ارزشمان را، (چه مالی باشد یا چه، یک وسیله) نباید برای انفاق معیّن کنیم.      

       شیطان به وعده فقر و ترس از بی چیزی، ما را به کارهای زشت و بخیلی، وادار می کند و در اینجا، ما باید هوشیار و ضد شیطان باشیم که کارهای او تنها باعث می شود که ما از خدای خود دور شویم.

       هر چه انفاق کنید و یا به نذر صدقه دهید، خداوند از آن آگاهی دارد. ولی اگر در حق مسکینان ستم کنید، که ستمکاران در هر دو جهان، نه یار و نه جایگاهی می توانند داشته باشند. اگر شما به مستحقّان، (انفاق) صدقات آشکار را کنید کاری نیکو در نزد پروردگار است ولی اگر در پنهانی به فقیران (آبرومند) برسانید و نیازشان را تأمین کنید، بسیار نیکوتر خواهد بود و خداوند در پاداش آن عمل، شما را در آخرت، از گناهانتان (و در این دنیا هم)، در امان نگه می دارد که پروردگار جهانیان، از آشکار و نهان ما کاملاً آگاه است.

       خداوند (از طریق کلام وحی) به پیامبر^{صلى الله علیه و آله}   فرمود که ای محمّد، بر تو دعوت خلق است نه هدایت خلق، که خداوند هر که را، که بخواهد هدایت می کند. و شما هر انفاق و احسانی که می کنید درباره خویش کرده اید و نبایست انفاق کنید جز در راه رضای خدا و هر نیکی که کنید از خدا پاداش آن را تمام و کمال به شما می رساند و هرگز به شما ستم نخواهد کرد. که محمد^{صلى الله علیه و آله}   هم راجب به این موضوع خلق را آگاه می ساخت. (آنهایی را که خدا می دانست که دعوت او را (قلبی) قبول کردند، آنها را در راه حق هدایت می کرد.)

        خداوند سود ربا را نابود می گرداند و نفقه و صدقات را افزایش می دهد، که خداوند مردم بی ایمان و گنه پیشه که ربا خوار، حریص و بخیلند را دوست نمی دارد.

        اگر کسی که طلبکار است، تنگدست شود به او بهتر است که مهلت دهد البته تا جایی که توانایی دادن بدهی خود را نداشته باشد و هنگام تنگ دستی به رسم صدقه دهد که عوض آن را در آخرت خواهد دید که این خیلی بهتر است.

       در کلامی از وحی آمده است که فرموده: از آنچه روزی شما کرده ایم در راه خدا انفاق کنید پیش از اینکه مرگ بر یکی از شما فرا رسد، در آن حال با حسرت میگویَد پروردگارا اجل مرا اندکی به تأخیر انداز تا صدقه و احسان بسیار کنم و از نیکوکاران شوم و خداوند هرگز اجل هیچ کس را از وقتش که فرا رسد مؤخر نیفکند و خدا بهر چه کنید آگاه است.